حصارسنگی

ای خانه های کوچک کاخ نما وای دیوارهای شیشه ای وای دلهای سنگی  وای چشمها ودلهای طماع وای مردگان متحرک در سراب دنیا بیدا بیدار اگر خانه هایتان را از تمام زیبایی های عالم پر کنید وتمام امکانات عالم را در آن فراهم کنید واگر تمام اعضا وجوا رهتان را با تکنولوزی موجود تعویض کنید باز هم کسی در کمینگاه با چشمان نافذ ترسناکش وچنگالهای با قدرتش شما را به قلاب مرگ میگیرد وبا خود میبرد وآنگاه نه تومیدانی که بکجا میبرندت ونه هیچکس همه بند های جانت تکه تکه میشود وهیچکس صدای آه وفغان تورا نمیشنود وتوای بیچار ه نا دان که به مردم ظلم کردی مال نام ناموسشان را فدای هوسهای پوشالی خود کردی براستی که چه حقیر وپستی این را گفتم که شاید از پشت دیوارهای شیشه ای توهم بیرون بیایی وازحصار سنگی دل خود را نجات دهی

                                                                            اثر              شیدای اصفهانی 

روزی فروغهای سحر آمیز در خاک میروند ومشعلهای فروزان عشق و امید که تا دیروز برآنان غبطه میخوردید وگاهی با آزارشان  حسادت پنهان را آشکار میکردیدبه آنان بی اعتنایی نمو ده وتنها

 با زخم زبا نهایتان قلب پاک آنان را نیش میزدیدبه سرزمینهای آسمانی سفر خواهند کردآنروز دیگر چه سودآن تاج گلهایی که بر مزارش میگذارید وآن آه وزاری که سر میدهیدآنروز این تاج گلهاناری میشود وطوقی برگردن شماآویخته آن نیشخند های مزورانه شماهمچون ماری جهنمی قلب پراز حقد حسد شما را مجروح میکندآنگاه که میفهمی مرگ یک انسان بزرگ پایان راه نیست بلکه تولدی دیگر است

وقتی سروده های دل انگیزش را باد صبا درعالم منتشر میکند زمستانها را ببهار  ویخهارا

ذوب وبرفها را به شکوفه تبدیل میکند    آنوقت دیگر کاری از تو سا خته نیست باید که درکوتاه بینی وتنگ نظری های جاهلانه بمیری                                  اثر شیدای اصفهانی                         

سعدیا گوی سعادت برده ای      در وگوهرباسخن آورده ای      عالم ملک سخن جانپروری          ازتمام خلق تودل میبری

روح سرشاری به علم ومعرفت      هر سخن ازتو گرفته منزلت     شهد میریزی تو درجان کلام    موجزی درلفظ وهم معنا تمام

در گلستان گل بماند پنج روز        وین گلستان توباشد دلفروز           شیدای اصفهانی

سعدی فروغ چشم فضیلت که بود وهست     در هر زمان خدای ادب در نو آوری    

آنکس که خود بمنزلت خویش گفته است     شعری که هست آیتی از گفته دری

بیتی از ان خدای سخن آورم سرور            شاهد به مدعای خود از فضل بر تری

                                                                                              استاد سرور اصفهانی